ΔΡΟΜΟΙ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΣΤΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

Αγάπη Κοιτάζω την ζωή κατάματα
όλα είναι διάφανα οι χαρές οι λύπες
οι ελπίδες όλες οι αναμνήσεις ανέπαφες
σαν να είναι τώρα τα πρόσωπα ξεπηδάνε
και έρχονται μπροστά μου και με κοιτάζουν
σαν να ήταν χθες με ένα λυπημένο χαμόγελο
και μια πίκρα στα μάτια που μου ραγίζει την
καρδία έφυγαν τόσο γρήγορα μα ποτέ δεν
έσβησαν από την ψυχή μου από την μνήμη
μου θέλω να κρατήσω την ελπίδα ζωντανή
και την ψυχή μου γεμάτη από τρυφερές στιγμές
και εικόνες από την ζωή μας και να παρακαλέσω
για λίγη αγάπη και τρυφερότητα που έχουμε τόσο
ανάγκη για να ζήσουμε ένα μελαγχολικό παρόν.
που κλείνει τους ορίζοντες και μαραίνει την ΑΓΑΠΗ.
ΑΝΟΥΣΑΚΗ  ΕΛΈΝΗ  Αθήνα Απρίλιος  2016