ΓΙΑΝΝΗ ΡΙΤΣΟΣ // ΤΟΥΤΗ Η ΒΡΟΧΗ //

Τούτη η αργή, ασταμάτητη βροχή, καλόδεχτη, βοηθάει,
μαλακώνει το χώμα, πλένει μητρικά τα φύλλα της συνοικιακής
τριανταφυλλιάς απ’ τη σκόνη νοτίζει τις φτωχές στέγες- όλα τα δείχνει
ταπεινά και φτωχά τους αφαιρεί την έπαρση και τη σκληρότητα
 φτωχαίνει ακόμα και τη λύπη, γίνεται η λύπη μαλακιά, πονετική-
δεν επιμένει σ’ αυτή την τυφλή αρνητική περηφάνεια της, μπορει
να σκύψει να κλάψει ή να χαμογελάσει, σαν ένα νέο κορίτσι
που ‘κλαιγε στο παράθυρο κι είδε έξαφνα στα τζάμια το γλυκύ
 της πρόσωπο τόσο νεανικό, τόσο όμορφο- ωραίο ακόμη κι όταν 

κλαίει-κ’ ίσως ακόμη πιο ωραίο, τόσο που χαμογελάει.

Τούτη η βροχή